25

-Musimy porozmawiać.

Usłyszałam jak jego głos zadrżał. Nie był już tak pewny siebie, jak dawniej. Bał się mojej reakcji. Bał się o mnie, tylko nie zdawał sobie sprawy z tego, że ja to zauważyłam. Moje serce biło jak oszalałe, widząc go po dwóch miesiącach rozłąki, jednak ja starałam się utrzymać kamienny wyraz twarzy. Wyglądał trochę inaczej. Bardziej męsko, szczególnie z uwidocznionymi bicepsami.

Chciałam dać mu do zrozumienia, że nie rusza mnie to, co się teraz dzieje. Że już mi nie zależy.

Wstałam ze schodów i stanęłam z nim twarzą w twarz. Nogi tak mi się trzęsły, że myślałam, że się przewrócę, ale wciąż grałam twardą.

-Nie mamy o czym rozmawiać - odwróciłam od niego wzrok.

-Chloe proszę...

Zrobił krok w moją stronę, jednak ja automatycznie się cofnęłam.

-Po co to robisz? Po prostu daj mi spokój. Sam tego chciałeś, więc przestań, bo tylko mieszasz mi w głowie.

-Nie chciałem tego. Daj mi wytłumaczyć.

Pokręciłam przecząco głową, spuszczając wzrok. Aktualnie moje buty wydawały się być nadzwyczajnie ciekawe. Przygryzłam dolną wargę, czując, że łzy napływają mi do oczu.

-Chloe, spójrz na mnie... - zaczął łagodnym głosem.

Znów tylko pokręciłam głową. Niall przybliżył się do mnie i delikatnie złapał mnie za rękę, jakbym była ze szkła i bał się, że pod wpływem jego dotyku rozsypię się na kawałki. Chciałam ją wyrwać z jego uścisku, ale nie potrafiłam. Czując jego dotyk, od razu się rozluźniłam i poczułam napływającą na mnie falę ciepła. Blondyn widząc, że nie prostestuję, ujął delikatnie mój podbródek w dłoń  uniósł moja głowę, zmuszając mnie do tego, bym na niego spojrzała. Chciałam się ruszyć, cofnąć, odwrócić wzrok, bronić się, ale nie mogłam. Byłam sparaliżowana. Dokladnie tak samo jak w dzisiejszym śnie.

Spojrzałam mu w oczy. To było naprawdę trudne patrzeć na niego po tym, jak mnie potraktował. Szczególnie dlatego, że zupełnie nie wiedziałam o co w tym wszystkim chodzi. Byłam zła na Emmę, że mnie tak wrobiła w to spotkanie z Niallem. Ale na niego nie byłam już zła. NIe potrafiłam. Czułam się raczej... Rozczarowana. Nie sądziłam, że jest zdolny tak po prostu mnie zostawić. A jednak.

Mimo wszystko miałam dość już tych gierek. Chciałam się dowiedzieć o co w tym wszystkim chodzi.

-Masz 5 minut. - wymamrotałam cicho, patrząc na niego uważnie, starając się, by moja twarz nie zdradzała żadnych emocji.

Niall spojrzał na mnie, otwierając szeroko oczy. Wyraźne nie spodziewał się tego, że pozwolę mu mówić. Chyba myślał, że prędzej uderzę go w twarz, niż dam mu cokolwiek wytłumaczyć. Prawdę mówiąc, to nawet miałam ochotę go uderzyć. Ale nie byłabym w stanie. Zbyt wiele dla mnie znaczy, nawet jeżeli ja nie znaczę już dla niego nic.

-Poważnie?

Pokiwałam tylko głową i minimalnie się cofnęłam, zakładając ręce na piersi.

Niall wziął głęboki oddech, po czym wypuścił powietrze z ust i przejechał dłonią po swoich idealnie ułożonych włosach, spoglądając przez chwilę w prawo. Dopiero po chwili spojrzał na mnie.

-Posłuchaj Chloe. Po pierwsze, chciałem, żebyś jechała ze mną w trasę. Zabrałbym cię, pomimo tego, że nikt nie wiedział o nas. Przecież mógłbym powiedzieć, że jesteś moją przyjaciółką. Ale nie mogłem. Nie dlatego, że menadżer miał jakieś problemy, czy wolałem obecność Josha, czy nawet, że miałem cię dosyć. Chodziło o twoją mamę. Wierz lub nie, ale rozmawiałem o tym z twoją mamą. Pytałem o zgodę, ale stanowczo zabroniła ci jechać pod pretekstem szkoły. Tłumaczyłem jej, że miałabyś przez 2 miesiące indywidualne nauczanie i tak naprawdę to nawet nie byłabyś z tyłu z materiałem. Ale od początku do końca była nastawiona na "nie" i nic nie mogłem zrobić, chociaż próbowałem. Dlatego chciałem jak najdłużej pobyć z tobą, żebyś nie musiała myśleć o tym, że za niedługo się rozstaniemy i tak dalej. Nie chciałem, żebyś cierpiała. Nie mówiłem ci tylko dlatego. Jeżeli chodzi o sytuację po imprezie nad morzem... Niczego od ciebie nie oczekiwałem. -spojrzał mi prosto w oczy, a jego wzrok był przepełniony bólem- Musisz mi uwierzyć, że naprawdę nie chciałem cię wykorzystać. Szanuję cię i szanuję to, że chcesz poczekać na odpowiedni moment. Mogę czekać. Mogę czekać na ciebie nawet wieczność. Chciałem za tobą pobiec wtedy, od razu za tobą wyszedłem z pokoju, ale... - urwał, rozejrzał się wokół i znów spojrzał na mnie, kontynuując- Ale zatrzymał mnie Josh.

Na dźwięk jego imienia przeszył mnie po plecach nieprzyjemny dreszcz.

Co do cholery chciał od niego Josh?

-Chloe, przepraszam, że nie chciałem ci wierzyć co do niego. Miałaś rację. - przejechał znów dłonią po włosach - Jestem dupkiem, że ci nie zaufałem. To idiota. Do tego jest chyba jakiś chory psychicznie.

Spojrzałam na niego pytająco.

-Co takiego zrobił?

Westchnął.

-Nagrał akcję na naszym łóżku i zaczął mi nią grozić, że puści ją mediom. Tu już nawet nie chodziło o moją karierę, ale wiesz jak byś wtedy wyglądała w tym świetle... Poza tym cierpiałabyś, a ja nie zniósłbym myśli, że do tego dopuściłem. Więc zdobyłem to cholerne nagranie. Pod jednym warunkiem. Miałem z tobą zerwać. - przełknął ślinę - Nie mogłem ci nic tłumaczyć, nie mogłem cię nawet dotknąć, albo na ciebie spojrzeć. Dlatego tak dziwnie zachowywałem się na plaży, kiedy mówiłem ci o tej całej przerwie i tak dalej. On cały czas mnie obserwował. Uwierz mi, że jakbym na ciebie spojrzał to od razu domyśliłabyś się, że coś jest nie tak. Szczególnie, że miałem łzy w oczach, a ręce trzęsły mi się, jak staremu dziadkowi. Close, nie miałem wyjścia. Zrobiłem to, żeby cię chronić. Josh przysiągł mi, że więcej się do ciebie nie zbliży, a to mi wystarczyło. Chciałem tylko żebyś była szczęśliwa, a przez niego tylko cierpiałaś.

-Teraz nie jestem szczęśliwa. – szepnęłam, spuszczając wzrok.

Cała ta historia wydawała mi się jakaś nienormalna, przereklamowana. Jakaś taka… Wymyślona. Nie ufałam mu. Nie potrafiłam mu uwierzyć.

-Chloe, przepraszam. Nie chciałem cię ranić. Te dwa miesiące były najgorszym czasem w moim życiu. Jak zobaczyłem cię w tej kamerce na skype… - zobaczyłam łzy, migoczące w jego błękitnych oczach – Po tym, jak się rozłączyłaś, jeszcze przez dobre 10 minut gapiłem się jak idiota w pusty ekran, dopóki Emma nie wyrwała mi laptopa z rąk. Wiem, że zrobiłem źle, to wszystko moja wina, mogłem ci o wszystkim powiedzieć. Nie myślałem wtedy trzeźwo, byłem zbyt wściekly na Josha. Chloe, przepraszam. Wiem, zachowałem się dupek, tyle przeze mnie wycierpiałaś, a ja nic z tym nie zrobiłem. Przepraszam, że nie porozmawiałem z tobą wcześniej. Bałem się, że nie będziesz chciała mnie widzieć, więc wolałem trzymać się z daleka, żeby jeszcze bardziej cię nie ranić. Widziałem cię dzisiaj u nas. Widziałem cię nad basenem. Miałem podejść, albo chociaż cię zawołać, ale byłaś tak uśmiechnięta, że wolałem nie psuć ci humoru - urwał, patrząc na mnie - Hej, nie płacz.

Podszedł bliżej do mnie, ignorując fakt, że właśnie wstąpił na pole minowe i w każdej chwili może zostać wysadzony w powietrze. Złapał mnie za ramiona i spojrzał mi w oczy. Szczerze mówiąc sama nawet nie wiem kiedy zaczęłam płakać. Przejechałam dłonią po policzku, zmazując z niego słoną ciecz. Nie ruszyłam się z miejsca. Stałam tak i patrzyłam na niego z bólem, sama nie wiedząc co mam o tym myśleć. Nie spodziewałam się takiego obrotu akcji.

Rozumiałam to, że być może faktycznie nie miał wyjścia, ale denerwował mnie fakt, że nie powiedział mi o tym wcześniej, żeby zaoszczędzić mi bólu. Mógł to zrobić przecież nawet dzień po wyjeździe Josha.

-Chloe, błagam cię, nie płacz. - powiedział błagalnym głosem i wytarł moje policzki kciukami.

Co ja wyprawiam? Jezu Chryste Chloe. Ten chłopak cię zostawił. Ryczałaś przez niego przez 2 miesiące. Zaniedbałaś szkołę. A ty tak po prostu teraz mu ulegasz? A co, jeśli to jedna z kolejnych jego gierek?

Rzeczywiście. Muszę wziąć się w garść.

Odsunęłam delikatnie jego dłonie i cofnęłam się o krok, spuszczając wzrok.

-Rozumiem. Dam ci czas. Wiem, że być może nigdy mi nie wybaczysz, ale...

-Nie potrafię. - wyszeptałam, wciąż patrząc w ziemię.

Po sekundzie poniosłam wzrok na niego. Spojrzałam mu głęboko w oczy, pozwalając, by łzy spływaly mi po policzkach. Zaraz po tym odwróciłam się i po prostu odeszłam. Nie gonił mnie. Wiedziałam, że nie będzie mnie zatrzymywał, bo wiedziałam, że szanuje to, że musi dać mi trochę czasu. Usłyszałam jednak jak powiedział za mną:

-Ale wiedz, że ja będę o ciebie walczył.

I to zdanie mi wystarczyło.

Wiedziałam, że mu wybaczę. To tylko kwestia czasu kiedy.

-Co ty chciałaś tym osiągnąć? - powiedziałam od razu, nawet nie czekając, aż przyjaciółka wpuści mnie do domu.

-Nie zabijaj mnie! - pisnęła, śmiejąc się przy tym.

Emma wpuściła mnie do swojego domu i zamknęła drzwi, po czym westchnęła.

-Musiałam. Inaczej byś z nim nie porozmawiała, a on musiał ci to wszystko wytłumaczyć.

-Wiedziałaś wcześniej, nie?

Pokiwała tylko głową.

-Czemu mi nie powiedziałaś?

-Wolałam, żeby to on ci powiedział. Musieliście porozmawiać, naprawdę wszyscy wam kibicują i nie moglibyście nie być razem.

-Nie jesteśmy razem.

Emma zmarszczyła czoło i przechyliła lekko głowę na bok.

-Nie wybaczyłaś mu?

Wzruszyłam ramionami.

-Chloe! Dlaczego? Przecież wiesz że to nie jego wina!

-Wiem. - usiadłam na blacie w kuchni przyjaciółki, wpatrując się w pustą ścianę przede mną - Ale... ugh, sama nie wiem. Nie wiedziałam co mam robić.

-Ale ja wiem. Idź do niego.

-Co?

-No po prostu idź.

-Nie! Nigdy w życiu tam nie pójdę.

No i 20 minut później stałam pod drzwiami do domu chłopaków. Nie chciałam iść, ale Emma mnie wręcz zmusiła. Było już późno, więc mogłam wejść normalnie, przez drzwi, bo i tak nikogo nie było pod domem. Westchnęłam głęboko i spojrzałam na sekundę w niebo, jakby prosząc Boga, żeby mi pomógł, bo właściwie, to sama nie wiedziałam po co tu jestem i co mu powiem. Nacisnęłam dzwonek do drzwi, nie minęło nawet 20 sekund i ktoś otworzył mi drzwi. Niall w samych bokserkach i włosach w nieładzie spojrzał na mnie i stał tak blisko, że niemal zobaczyłam, jak jego źrenice się rozszerzają.Nie powiedziałam nic, tylko przysunęłam się bliżej i mocno się w niego wtuliłam.

Jak co chwile macie do mnie wyrzuty, że nie dodaję częściej rozdziałów to aż 

odechciewa mi się cokolwiek pisać.