27

-Dziękuję. - szepnął, odrywając się od moich ust.

-Za co?

Uśmiechnęłam się, przechylając lekko głowę na bok i spojrzałam mu w oczy. Widziałam w nich te wszystkie emocje. Ulgę, radość i miłość.

No właśnie.

Miłość.

Niall przyznał się publicznie do tego, że mnie kocha, ale w sumie to co innego niż jakby powiedział mi to w twarz, nie?

-Za to, że mi wybaczyłaś. - odwzajemnił uśmiech, ukazując swoje śnieżnobiałe zęby. Przejechał dłonią delikatnie po moim policzku, wywołując u mnie falę ciepła i założył kosmyk moich włosów za ucho. Przysunął do niego swoje usta i szepnął - Nie mógłbym bez ciebie żyć.

Te słowa spowodowały, że moja twarz oblała się rumieńcem, przygryzłam dolną wargę i spuściłam wzrok. Jego ciepły oddech na mojej skórze wywoływał u mnie dreszcze. Niesamowite, jak na mnie działał. Przymknęłam oczy, a Niall zaczął składać delikatne pocałunki na mojej szyi, potem wzdłuż obojczyka. Czułam, że zaraz się rozpłynę.

Nagle przestał, a ja niezadowolona otworzyłam oczy i krzyknęłam, widząc przed sobą roześmianego Zayna.

-Może idźcie do pokoju, zamiast się migdalić na środku salonu, co? - powiedział przez śmiech, na co Niall objął mnie ramieniem i przyciągnął do swojego torsu, wystawiając do Zayna środkowy palec.

-Pieprz się.

Brunet znów się zaśmiał.

-Wy też się pieprzcie. Ale pamiętajcie o zabezpieczeniach. - mrugnął do mnie, po czym wyminął nas i śmiejąc się poszedł do swojego pokoju.

Zamrugałam parę razy, wpatrując się z osłupieniem w miejsce, w którym przed chwilą stał chłopak. Poczułam się zażenowana tym, że jestem dziewicą.

Niall obrócił mnie przodem do siebie i widząc mój wyraz twarzy, musnął delikatnie wargami moje czoło.

-Ej, nie przejmuj się nim.

-Nie przejmuję się. - odwróciłam wzrok, na co on złapał mnie za podbródek i zmusił do ponownego spojrzenia na niego.

-Nie kłam, Chloe. - powiedział, po czym ujął moja twarz w dłonie i spojrzał mi w oczy.

Położyłam swoje dłonie na jego i delikatnie zsunęłam je ze swoich policzków.

-Jest ok. - uśmiechnęłam się lekko.

Niall westchnął i pokręcił głową z dezaprobatą, ale nie odezwał się więcej. Zapanowała cisza, która z każdą sekundą stawała się dla mnie coraz bardziej przytłaczająca. Wbijałam wzrok w swoje buty, starając się szybko wymyślić jakiś temat do rozmowy.

Myśl, Close. Myśl.

-Idziemy na twój sekretny dach? - zerknęłam na niego, uśmiechając się pod nosem.

Bingo.

-To jest nasz sekretny dach, Chloe. - odparł, unosząc brwi i patrząc na mnie z uśmiechem.

-No dobrze, więc idziemy na nasz sekretny dach? - zaśmiałam się.

-Pewnie.

Było już późno, ale udało nam się jeszcze kupić pudełko truskawek w czekoladzie zanim zamknęli wszystkie sklepy i niecałe pół godziny później staliśmy już na szczycie starej kamienicy, wpatrując się w przepięknie oświetlony Londyn.

Poczułam czyjeś dłonie, obejmujące mnie od tyłu w talii i odwróciłam się przestraszona, ale widząc Nialla uśmiechnęłam się i pocałowałam go w kącik ust.

Sięgnęłam po jedną truskawkę i ugryzłam kawałek, patrząc na wciąż tętniące życiem miasto.

Przełknęłam z trudem ślinę, zdając sobie sprawę z tego, że mama mnie zabije. Było już po północy, a nawet nie powiedziałam gdzie wychodzę, poza tym będzie nieźle wkurzona, że na podjeździe stoją jakieś podejrzane samochody, wypchane paparazzi. No, chyba, że już sobie pojechali, ale szczerze wątpię.

Wracając do rzeczywistości zamrugałam parę razy i zauważyłam że Niall od pewnego czasu intensywnie mi się przygląda. Spojrzałam na niego, marszcząc brwi.

-Co?

-Nic - zaśmiał się.

-No co? Jestem brudna?

-Tak. - parsknął śmiechem i przybliżył się do mnie.

-Gdzie? - uniosłam rękę, chcąc się wytrzeć, ale blondyn złapał mnie za nadgarstek i odsunął moją rękę, po czym oblizał moją wargę z czekolady. - Tu.

Zaśmiałam się i cofnęłam się o krok, po czym dla pewności przejechałam zewnętrzna stroną dłoni po swoich ustach. Niall zrobił krok w moją stronę, na co ja znów się cofnęłam, zaczynając się śmiać.

-Czemu uciekasz? - zapytał, na co ja wzruszyłam ramionami, nadal chichocząc jak idiotka. Uspokój się Chloe. Ile ty masz lat, 5?

W ułamku sekundy Niall znalazł się przede mną i położył ręce na moich biodrach, przyciągając mnie mocno do siebie zanim zdążyłam jakkolwiek zareagować. Spojrzałam mu w oczy, czując znajome motylki w brzuchu, a on patrzył na mnie tymi swoimi niebieskimi oczami, w których dostrzegłam błysk pożądania. Położyłam dłonie na jego klatce piersiowej i uniosłam kącik ust do góry, patrząc na niego.

-Mam cię. Teraz jesteś moja. - poruszał zabawnie brwiami i przybliżył swoją twarz do mojej ale zanim zdążył mnie pocałować, wepchnęłam mu do ust truskawkę. Zaskoczony rozluźnił uścisk, a ja korzystając z okazji uwolniłam się od niego i zaczęłam uciekać w głąb dachu. Słyszałam jak mruknął pod nosem "Zwariowała", po czym sam zaczął za mną biec. Widząc, że jest coraz bliżej skierowałam się w stronę wyjścia z dachu, ale zanim zdążyłam wejść do windy, silne ręce złapały mnie od tyłu i uniosły w górę. Niall wziął mnie na ręce i pobiegł z powrotem na środek dachu, po czym zaczął się kręcić w kółko ze mną na rękach. Ja wciąż się śmiałam, aż do momentu kiedy postawił mnie na ziemi, a ja po chwili potknęłam się i upadłam na niego, przez co Niall stracił równowagę i oboje spadliśmy na ziemię. Oparłam się po obu jego stronach rękami o ziemię i spojrzałam mu w oczy.

-Nic ci nie jest?

-Nie. - odparł, śmiejąc się. - Wreszcie jesteś moja.

Objął mnie w talii. Przygryzłam dolną wargę, po czym pocałowałam go czule, a on pogłębił pocałunek, po chwili wsuwając do moich ust swój język. Moje serce przyspieszyło, kiedy pocałunek stawał się coraz bardziej namiętny. Niall położył dłonie na moich pośladkach i ścisnął je lekko, powodując, że z moich ust wydobył się cichy jęk. Blondyn zaśmiał się i obrócił mnie tak, ze znalazł się nade mną, przygryzł moją dolną wargę i pociągnął delikatnie w swoją stronę. Wsunęłam zimne dłonie pod jego koszulkę, a z jego ust wydobyło się niskie warknięcie.

I czar prysnął, gdy usłyszeliśmy dźwięk dzwoniącego telefonu.

Niall niechętnie odsunął się ode mnie, a ja sięgnęłam po komórkę i widząc na wyświetlaczu "Mama" podniosłam się gwałtownie do pozycji siedzącej. Przez chwilę patrzyłam w ekran, aż w końcu przełknęłam głośno ślinę i odebrałam, wstrzymując oddech.

-Czy ty wiesz która jest godzina?!

Odsunęłam na sekundę telefon od ucha, słysząc jej wrzask.

-Tak, wiem...

-Gdzie ty do cholery jesteś?!

A obściskuję się ze swoim sławnym chłopakiem.

-Yyy... U Emmy.

Spojrzałam na Nialla, a on słysząc moje słowa uniósł brwi zaciekawiony.

-Nie ma cię u Emmy, Chloe. Dzwoniłam do niej.

O nie.

-Za 10 minut widzę cię w domu Chloe. Minuta spóźnienia i nie żyjesz.

Usłyszałam dźwięk przerwanego połączenia i przełknęłam z trudem ślinę.

Mam przejebane. 

Dokładnie 10 minut później weszłam do domu i zastałam mamę siedzącą na kanapie w salonie z kubkiem herbaty. Posłała mi mordercze spojrzenie gdy tylko przekroczyłam próg domu.

-Cześć ma...

-Do końca tygodnia nie wychodzisz nigdzie poza szkołą.

Spojrzałam na nią szeroko otwierając oczy ze zdziwienia. Tak po prostu? Tego się nie spodziewałam. Myślałam raczej, że trochę sobie pokrzyczy, a zaraz jej przejdzie i będzie ok. No ale teraz to mnie zaskoczyła.

-Ale...

-Bez dyskusji. - powiedziała i przeniosła wzrok na telewizor dając mi do zrozumienia, że to koniec tematu.

Chciałam zaprotestować, ale w końcu cofnęłam się i skierowałam się w stronę schodów, gdy usłyszałam jej głos.

-Oddaj telefon.

CO?!

-Po co ci mój telefon?

-Nie pyskuj.

No tak. Typowa odpowiedź rodzica, gdy brakuje mu argumentów.

-Dawaj telefon Chloe, albo nie spotkasz się z nim przez następne dwa tygodnie.

Z nim? Skąd ona wie o nim?

Nie chciałam pogarszać sprawy, więc po prostu oddałam jej ten telefon i bez słowa poszłam do własnego pokoju. Nie wiem co w nią wstąpiło. Nigdy nie miałam żadnych szlabanów.

To jest nienormalne.

Prawie tak samo nienormalne jak to, że moja mama ogląda telewizję o 2 w nocy.

Następnego dnia czekałam na Emmę przed szkołą. Byłam trochę wcześniej, bo Ann odwiozła mnie na miejsce. Szczerze wątpię, żeby zrobiła to dobrowolnie. Na bank zmusiła ją do tego mama, żeby mieć pewność, że nie pójdę na wagary.

No właśnie, wagary!

To wyjaśnia dlaczego była taka zła wczoraj. Musiała dowiedzieć się, że ostatnio opuściłam parę dni w szkole. Czyli wcale nie była wściekła o to, że spotykam się z Niallem.

-Cześć cześć.

Podniosłam wzrok i zobaczyłam Emmę, uśmiechającą się do mnie szeroko.

-Hej. Dzwoniła do ciebie wczoraj moja mama?

-Tak. – posmutniała - Powiedziałam jej że jesteś z Niallem. Nie miałam pojęcia, że jej nie powiedziałaś. Przepraszam.

Wzruszyłam ramionami.

-Spoko. Dostałam szlaban.

Blondynka stanęła w miejscu, wpatrując się we mnie z osłupieniem.

-Co dostałaś?!

-Szlaban. Wiem, to niepodobne do mojej mamy. Do końca tygodnia mam nie wychodzić z domu.

-Co? Ale przecież jest poniedziałek! - pisnęła.

-Wiem. - westchnęłam. - A, i zabrała mi telefon.

Źrenice Emmy się rozszerzyły.

-Nie mówisz poważnie.

-Mówię śmiertelnie poważnie.

Z racji tego, że obydwie chodzimy z członkami One Direction, przerwy w szkole okazały się być dla nas bardziej męczące od samych lekcji. Co druga dziewczyna chciała się dowiedzieć jak to jest być tak blisko ze sławnym chłopakiem, zrobić sobie z nami zdjęcie (Chociaż zna nas co najmniej 3 lata) albo po prostu nas dotknąć, co było już kompletnie chore. Dlatego nawet nie potrafię opisać swojej radości gdy wreszcie mogłam wyjść z tego budynku. Niemalże wybiegłam ze szkoły, nie czekając nawet na Emmę, bo ta mówiła wcześniej, że idzie na obiad z Liamem. Zmrużyłam oczy, widząc grupkę dziewczyn, zebraną wokół jakiegoś samochodu. Podeszłam bliżej i zauważyłam uśmiechniętego Nialla w okularach przeciwsłonecznych, który cierpliwie z każdą z nich robił sobie zdjęcie i dawał autografy. Normalnie pewnie bym uciekła, ale skoro i tak już wszyscy wiedzą, że jesteśmy razem, po prostu podeszłam bliżej i wtopiłam się w tłum, czekając, aż mnie zauważy. Jednak nie zapowiadało się na to, głównie dlatego, że coraz więcej dziewczyn zbierało się wokół niego. Musiałam zrobić coś, co zwróci jego uwagę.

-Hej, Niall! Podpiszesz mi się na cyckach? - krzyknęłam, a blondyn przeniósł wzrok na mnie w tym samym momencie co 20 innych dziewczyn. Zaśmiałam się, a on uśmiechnął się szeroko i podszedł do mnie, całując mnie w policzek.

-Sorry dziewczyny, muszę spadać. - uśmiechnął się do nich pocieszająco, na co one wkurzone albo smutne rozeszły się, a blondyn otworzył mi drzwi od samochodu. Po chwili sam usiadł od strony kierowcy i spojrzał na mnie, unosząc brwi.

-Nadal chcesz, żebym ci się podpisał na cyckach? - zaśmiał się.

Przewróciłam tylko oczami, uśmiechając się pod nosem.

-Co ty tu właściwie robisz?

Westchnął.

-Nie mogłem się do ciebie dodzwonić, pisałem smsy, ale nic. Cisza. Myślałem, że coś się stało.

-Mama zabrała mi telefon.

Spojrzał na mnie zdziwiony.

-Chyba miałaś przejebane, jak wróciłaś. To moja wina, przepraszam.

-Nie, to nie twoja wina - pokręciłam przecząco głową - Ale jest jeszcze coś.

-Co?

-Nie zobaczymy się do końca tygodnia.

Coraz mniej komentarzy, coraz mniej wyświetleń...