24

2 miesiące później

Rozejrzałam się dookoła. Byłam sama, a wokół mnie rozciągały się wzgórza do nieskończoności. Spojrzałam w górę, ale słońce tak bardzo mnie oślepiło, że przysłoniłam dłonią oczy i spuściłam wzrok. Trzymając dłoń przy czole spojrzałam przed siebie i zauważyłam w oddali jakąś postać. Chłopak stał nieruchomo naprzeciwko mnie w odległości jakiś 10 metrów. Wpatrywaliśmy się w siebie otoczeni pustką wokół.

 Nie wiedziałam kim jest.

Nie widziałam jego twarzy.

Spuściłam wzrok, żeby po sekundzie znów na niego spojrzeć, ale zamiast tego zobaczyłam tylko pustą, polną dróżkę na której przed chwilą stał. Zdziwiona rozejrzałam się pospiesznie, ale zdałam sobie sprawę z tego, że jestem sama.

Nagle przestraszona, chociaż sama nie wiedziałam czym, zaczęłam biec drogą przed siebie, w stronę miejsca, gdzie stał chłopak. Zamknęłam oczy i policzyłam szeptem do dziesięciu, po czym otworzyłam je i w tym momencie zderzyłam się z kimś. Spadłam na ziemię plecami, ale o dziwo nie poczułam żadnego bólu. Po sekundzie nachylił się nade mną ten sam chłopak, którego widziałam przed chwilą.

Teraz już wiedziałam kim jest. Te oczy, włosy, uśmiech.

Chciałam się uśmiechnąć, przytulić go, pocałować, ale nie mogłam się ruszyć.

Byłam sparaliżowana.

On przysunął swoje usta do moje ucha i wyszeptał cicho „Kocham cię”, przez co przeszył mnie przyjemny dreszcz i przymknęłam oczy, myśląc, że mnie pocałuje. Jednak gdy po chwili je otworzyłam, chłopaka znów nie było przy mnie, a ja odzyskałam władzę nad własnym ciałem i szybko wstałam.

Ponownie rozejrzałam się wokół i zauważyłam, że nie jestem już w tym samym miejscu. Teraz stałam na samym środku skrzyżowania ruchliwej ulicy. Usłyszałam klaksony, więc zdezorientowana jeszcze raz rozejrzałam się dookoła.

Zauważyłam go.

Szedł chodnikiem, tyłem do mnie.

Ruszyłam w tamtą stronę, nie zważając na samochody, przez co jeden, przejechał mi centralnie przed nosem. Zaczął iść szybciej, więc i ja zaczęłam biec, chcąc go jak najszybciej dogonić. Gdy byłam już tak blisko, że miałam go na wyciągnięcie ręki, zauważyłam, że chłopak stanął w miejscu i przytulił jakąś brunetkę, po czym tak po prostu zaczął ją całować.

Znów zostałam sparaliżowana. Ból wypełniał mnie od środka, a ja nie mogłam odejść, czy nawet odwrócić głowy. Byłam zmuszona do patrzenia, jak jest szczęśliwy z kimś innym. Nie widziałam kim ona jest. Włosy zasłaniały jej twarz. Jednak chłopak dawał jej tyle czułości, że zaczęłam zazdrościć, że nie ma mnie na jej miejscu.

Nagle usłyszałam potężny dźwięk, jakby alarm, dochodzący gdzieś z nieba. Co chwilę powtarzała się ta sama melodia, przez co ja traciłam zmysły, a oni byli tak zapatrzeni w siebie, że zdawali się tego nie zauważać. Zebrałam w sobie wszystkie siły, ruszyłam się i podeszłam do nich. Złapałam dziewczynę za ramię i odciągnęłam od chłopaka, chcąc zobaczyć jej twarz. Odsłoniłam jej włosy i…

Podniosłam się nerwowo do pozycji siedzącej, wybudzając się z tego głupiego snu. Próbując uspokoić swój oddech, dopiero po chwili usłyszałam ten sam alarm, co we śnie, tyle że  tym razem wiedziałam, że to tylko dzwonek telefonu. Sięgnęłam po niego i widząc na wyświetlaczu Mama, odłożyłam go z powrotem na półkę, nie odbierając połączenia. Spojrzałam na zegarek i widząc na nim 11:00 westchnęłam.

-No cóż. Chyba trochę spóźniłam się do szkoły. – powiedziałam sama do siebie i znów położyłam głowę na poduszce, patrząc w sufit.

Ostatnio często opuszczam szkołę. Ann codziennie wychodzi rano do pracy, więc nie może mnie przypilnować, a już szczególnie nie może tego zrobić mama. Pewnie dlatego dzwoniła. Ktoś musiał jej powiedzieć, że wagaruję. Ale jakoś się tym nie przejmuję. Aktualnie zupełnie nic nie ma dla mnie znaczenia, a już na pewno nie szkoła. Nie chcę się tam pokazywać, bo wszyscy dziwnie na mnie patrzą, a ja nie mogę już tego znieść. Poza tym prawie w ogóle nie wychodzę z domu, więc można sobie wyobrazić jak ja wyglądam. Jak wrak człowieka.

Jeszcze te sny. Ciągle mi się śni Niall. Praktycznie codziennie. I są to przeróżne sny, czasem tak miłe, że nie mam ochoty się budzić i przykro mi, że nie są rzeczywistością. Czasem jednak są okropne. Jak ten dzisiejszy, w którym przeszłam samą siebie. No bo kim niby mogła być ta dziewczyna? Nie miałam pomysłów, ale miałam nadzieję, że była tylko wytworem mojej wyobraźni.

Po zjedzeniu śniadania i mniej więcej ogarnięciu się, sięgnęłam po laptopa i zaczęłam przeglądać bezsensownie wszystkie portale społecznościowe i inne strony. Zatrzymałam się na twitterze i zmrużyłam oczy, widząc najnowszy tweet Zayna:

Nareszcie w domu! ;)

Szybko zerknęłam na kalendarz i wytrzeszczyłam oczy, widząc dzisiejszą datę. Jak mogłam zapomnieć, że dzisiaj wracają? Przecież Emma mówiła mi już co najmniej 50 razy o tym, że wszystko mi musi opowiedzieć, co będziemy robić jak wróci itd.

Szybko odłożyłam laptopa i zadzwoniłam do przyjaciółki. Odebrała po dwóch sygnałach.

-No co tam? – zapytała, śmiejąc się.

-Jesteś już w domu?

-Powiedzmy. Jestem u chłopaków. Chcesz wpaść?

Przełknęłam ślinę na myśl o spotkaniu z Niallem.

-Wiesz… Ja chyba… Chyba nie chcę.

Usłyszałam jej westchnięcie.

-Poczekaj – słychać było jakieś kroki, zamykanie drzwi, a po chwili znów kontynuowała – Nie możesz go unikać całą wieczność Close. W końcu i tak go spotkasz.

-Ja wiem… Ale chyba nie jestem gotowa. I trochę się boję.

-Wiem kochanie, ale uwierz mi, że on ci nic nie zrobi. Musisz to przezwyciężyć. Poza tym cholernie się za tobą stęskniłam i muszę cię dzisiaj zobaczyć.

-To nie możemy spotkać się u mnie albo u ciebie w domu? – jęknęłam niezadowolona.

-Nie. Masz przyjść. Obiecuję ci, że Niall ci nic nie zrobi.

-Wystarczy, że mnie oleje. Tak jak ostatnio, nad morzem.

-Nie oleje cię. Nie miał wyjścia. On ci to sam wszystko wytłumaczy.

-Nie chcę z nim rozmawiać.

-Chloe…

-Nie. Nie będę z nim rozmawiała. Jeżeli naprawdę muszę tam iść, to będę udawała, że go tam nie ma.

-Proszę cię. Zranisz go tym.

Prychnęłam.

-A on mnie niby nie zranił?!

-Dobra. Wiem jak to wygląda, ale w rzeczywistości jest zupełnie inaczej. Po prostu przyjdź tutaj, proszę. Możesz go olać.

-Dziękuję. Widzimy się za godzinę – dodałam i rozłączyłam się, zanim usłyszałam cokolwiek od Emmy.

Rzuciłam telefon na łóżko i podeszłam do szafy, szukając czegoś normalnego, w czym mogłabym się pokazać ludziom.

Przez całą drogę do domu chłopaków miałam w głowie tylko jedno zdanie. TO NIE JEST DOBRY POMYSŁ. Moje sumienie za wszelką cenę próbowało dać mi do zrozumienia, że to źle się skończy zarówno dla mnie, jak i dla niego. Ale nie miałam wyjścia. Byłam już bliżej niż dalej celu, więc nie opłacało się wycofywać w takim momencie.

Stając niedaleko willi zawahałam się jeszcze. Odwróciłam głowę do tyłu, cały czas myśląc o tym, że to nie jest dobry pomysł. Jednak gdy już miałam zawracać, rozsądek kazał mi zacisnąć zęby i iść tam. Stawić czoła problemowi, a nie uciekać przed nim.

Skierowałam się więc jak zwykle na podwórko dziadka uzbrojonego w wiatrówkę, bo nie było szans wejść normalnie drzwiami z powodu paparazzi. O dziwo mojego kolegi nie było chyba w domu, więc spokojnie przeszłam przez bramkę na teren posiadłości chłopaków. Gdy tylko spojrzałam na basen, przypominając sobie, jak Niall mnie do niego wrzucił, a później bezczelnie pocałował pod wodą, poczułam szalejące motylki w brzuchu. Momentalnie zapomniałam o Emmie, o chłopakach, o wszystkim. Patrzyłam na basen jak zahipnotyzowana. Podeszłam do niego i usiadłam na brzegu, patrząc na delikatnie falującą po wpływem wiatru wodę.

Nagle usłyszałam jakiś szelest, więc odwróciłam się gwałtownie i zobaczyłam Louisa, który stał w drzwiach i szeroko się do mnie uśmiechał. Wstałam i podeszłam do niego, uśmiechając się lekko.

-Nawet się nie przywitasz? – zapytał.

Zaśmiałam się i wtuliłam się w chłopaka, wypuszczając powietrze z ust, które nieświadomie wstrzymywałam przez cały czas. Weszliśmy z Lou do salonu, gdzie była cała reszta, oprócz Nialla. Gdy tylko Emma mnie zobaczyła, zeskoczyła z kolan Liama i rzuciła się na mnie, prawie przewracając mnie na ziemię. Potem przywitałam się z całą resztą i usiadłam na kanapie obok zakochanych, spoglądając na ekran, na którym właśnie zaczynał się jakiś film.

Spojrzałam pytająco na Emmę, będąc ciekawa gdzie jest blondyn, jednak ta tylko pokręciła przecząco głową. Najwidoczniej nie chciała rozmawiać o tym przy reszcie zespołu.

Zaczęłam więc słuchać opowieści z trasy, głupich historii, przypałów itd. przez co nieźle się uśmialiśmy. Nawet nie zauważyłam, kiedy minęły 3 godziny.

Słysząc dzwoniący telefon, od razu go odebrałam, nie przemyślawszy tego, że może to być mama. Zamarłam, słysząc jej głos.

-Dziecko, gdzie ty jesteś? Godzinę temu powinnaś wrócić ze szkoły.

-O, przepraszam. Eee… Emma wróciła i wpadłam do niej po szkole…

Rozejrzałam się po towarzystwie, a wszyscy spoglądali na mnie z uniesionymi brwiami i zaciekawionymi minami, czekając na kolejne moje kłamstwo.

-Aah! Dobrze dobrze. To przyjdź za chwilę na obiad ok?

-Pewnie, zaraz będę.

Rozłączyłam się i odetchnęłam w duchu z ulgą. Udało się. Niczego nie wie.

-Od kiedy jesteś taką niegrzeczną dziewczynką i nie chodzisz do szkoły? – zapytał Harry, ruszając zabawnie brwiami, na co tylko przewróciłam teatralnie oczami, śmiejąc się przy tym.

-Wybaczcie, ale muszę spadać. Inaczej nie uratuję swojego tyłka.

Uśmiechnęłam się do wszystkich i pożegnałam się. Emma odprowadzając mnie do drzwi przytuliła mnie na pożegnanie.

-Chloe, spotkamy się wieczorem? Wiesz, sam na sam. Pogadamy o tym wszystkim. – uśmiechnęła się lekko.

-Pewnie. To o 20 koło kawiarni, w której pracowałam?
-Jasne. Trzymaj się – jeszcze raz mnie przytuliła i zamknęła za mną drzwi.

Ubrana w zwykłą bluzkę z symbolem Chanel, czarne rurki i conversy, usiadłam na schodkach przed kawiarnią i sięgnęłam po telefon. Napisałam szybko smsa do Emmy, że już czekam i spojrzałam w górę na gwiazdy, przeklinając samą siebie w myśli, że nie wzięłam sobie żadnego swetra. Po dłuższej chwili napisałam kolejnego smsa do przyjaciółki o treści: „Gdzie jesteś?”, bo nie otrzymałam żadnej odpowiedzi na poprzedniego. Rozejrzałam się wokół, po czym spojrzałam na zegarek. 20:17. No i gdzie ona jest?

-Cześć.

Podniosłam wzrok znad telefonu, słysząc seksowny, zachrypnięty głos, który znałam bardzo dobrze. Dyskretnie przełknęłam ślinę, automatycznie czując jak robi mi się słabo. Spojrzałam prosto w jego intensywnie niebieskie oczy.

-Co ty tu robisz?

Dziękuję, że jesteście  ♥