21

Następnego dnia rano obudziłam się we własnym łóżku. To znaczy w łóżku moim i Nialla. Wstałam leniwie, widząc, że chłopaka nie ma obok mnie i stwierdziłam, że całe to chore przedstawienie było tylko moim wyobrażeniem w śnie. Jednak, gdy podeszłam do lustra i zobaczyłam w nim wrak człowieka, kompletnie niepodobnego do mnie, poczułam ucisk w żołądku. Podkrążone oczy, rozmyty makijaż, zmęczony wyraz twarzy. Uświadomiłam sobie, że to wszystko jednak zdarzyło się naprawdę, a ja zostałam sama z pustką w głowie i kompletnie nie wiedziałam co o tym myśleć.

Cały czas miałam wrażenie, że Josh ma coś z tym, wspólnego. Ale co niby miałby mieć?

Po prostu nie potrafiłam przyznać, że Niall jest bezuczuciowym chujem, jak już kiedyś sama go nazwałam.

Ogarnęłam się jakoś, umyłam, przebrałam i rozejrzałam po pokoju, zdając sobie sprawę z tego, że przecież nie zasypiałam w tym miejscu. Zmrużyłam oczy i próbowałam sobie przypomnieć, czy aby na pewno spałam na kanapie w salonie.

W końcu kompletnie zdezorientowana wyszłam z pokoju i poszłam do kuchni coś zjeść. Na miejscu spotkałam Emmę, która akurat robiła jajecznicę.

-O, hej Close. Zasnęłaś Niallowi na ramieniu czy jak? Bo niósł cię na rękach do pokoju w nocy. – zachichotała, nieświadoma niczego, co zdarzyło się zeszłej nocy.

Zagadka rozwiązana.

Ale pojawia się kolejne pytanie: Po co to robił?

Chwyciłam jabłko, unikając kontaktu wzrokowego z przyjaciółką i mruknęłam cicho:

-Rozstaliśmy się.

Ułamek sekundy potem podniosłam gwałtownie głowę, słysząc dźwięk tłuczonego szkła. Emma przeklęła pod nosem i kucnęła na ziemi, zbierając do ręki odłamki szkła z rozbitej szklanki. Wyrzuciła to wszystko i spojrzała na mnie z troską.

-Co się stało?

-Szczerze mówiąc nawet nie wiem… Po prostu ze mną zerwał. – przełknęłam z trudem ślinę i wbiłam zęby w dolną wargę, powstrzymując się od płaczu.

-Co? Tak po prostu?! Nie powiedział ci nawet dlaczego?! – Emma wytrzeszczyła na mnie oczy.

Spojrzałam prosto na nią ze łzami w oczach.

-On nawet na mnie nie spojrzał, Em.

Przyjaciółka pokręciła głową niedowierzając.

-To jest jakieś nienormalne. Jeszcze wczoraj jak niósł cię do pokoju, był wpatrzony w ciebie jak w obrazek. Nawet mnie nie zauważył!

Zamrugałam parę razy, próbując sobie to wyobrazić. Z zimną krwią ze mną zrywa, a chwilę potem znów jest kochanym, troskliwych chłopakiem odnoszącym mnie pokornie do łóżka?

O co w tym wszystkim właściwie chodzi?

Emma widząc moją minę, jakbym zaraz miała wybuchnąć płaczem już się nie odezwała, tylko podeszła do mnie i mocno przytuliła mnie do siebie, głaszcząc po włosach.

 

 

Jakąś godzinę później leżałam na tarasie z dziewczynami i próbowałam zapomnieć o tym wszystkim. Zarówno Eleonor, jak i Emma rozmawiały ze mną bardzo ostrożnie, próbując nie nakierowywać mnie na temat dotyczący Nialla, czy cokolwiek z nim związanego. A propo, w ogóle go dzisiaj nie widziałam. Sama nie wiem czy to dobrze, czy źle. Nie wiem co bym  zrobiła, jak bym go zobaczyła. Rozpłakała się? Całkiem możliwe.

Odrzuciłam wszystkie te raniące mnie myśli od siebie i skupiłam się tylko i wyłącznie na opalaniu.

Nagle usłyszałyśmy trzask, przez który aż podskoczyłam na leżaku. Spojrzałam na dziewczyny zdezorientowana i w tym samym momencie wszystkie trzy obejrzałyśmy się za siebie. Widząc nieźle wkurzonego chłopaka, który szarpał walizkę za sobą poprawiłam się na siedzeniu zaciekawiona i mocno zdziwiona.

-Czy to…?

-Josh?

-Ale co on…

-Wyjeżdża…

-Ale…

-Czemu?

-O co tu kurwa chodzi?

Obserwowałyśmy zdezorientowane, jak Josh otwiera tylne drzwi jakiegoś czarnego, sportowego samochodu, wrzuca do niego byle jak walizkę, po czym sam siada na miejscu pasażera. Zanim jeszcze zamknął za sobą drzwi, posłał nam mordercze spojrzenie, które aż wywołało u mnie ciarki. Sekundę później samochód odjechał z piskiem opon, a my jeszcze przez dobre parę minut siedziałyśmy w tym samym miejscu, wpatrując się w miejsce, w którym przed chwilą stał samochód.

-Wie ktoś o co w tym wszystkim chodzi? – zapytała Eleonor.

-Nie. Ale to wszystko jest jakieś chore. Pogróżki Josha, moje rozstanie z Niallem…-przełknęłam z trudem ślinę-  A teraz to. W ogóle gdzie do cholery jest…

Zanim zdążyłam wypowiedzieć jego imię, zauważyłam go, wychodzącego na taras. Wyglądał jak zwykle idealnie w białym podkoszulku i krótkich, granatowych spodenkach. Na nosie założone miał okulary przeciwsłoneczne.

Zastygłam jak tylko go zobaczyłam. Czułam, że łzy znów napływają mi do oczu, a fala bólu i goryczy uderzyła we mnie ze zdwojoną siłą. Jestem pewna, że gdybym teraz stała, to już bym się przewróciła.

Na początku Niall mnie nie zauważył. Był nieźle wkurzony, od razu można było to zauważyć. Włożył nerwowo papierosa do ust i zbliżył do niego zapalniczkę, ale w tym samym momencie podniósł wzrok i spojrzał prosto na mnie. Niemal zastygnął w miejscu z zapalniczką przy ustach. Wydawało mi się, że drgnął. Bolał mnie jego wzrok, wypalał dziurę w moim sercu, chociaż patrzył na mnie przez okulary. Miałam wrażenie, że czas się zatrzymał. Czułam się jak sparaliżowana, nie mogłam się ruszyć. Nie potrafiłam odwrócić od niego wzroku, chociaż bardzo chciałam. Nie mam pojęcia ile tak tkwiliśmy wpatrując się w siebie, aż Niall w końcu odpalił tego cholernego papierosa i chowając zapalniczkę do kieszeni, po prostu nas wyminął i poszedł na plażę. Zamrugałam parę razy, ale wciąż patrzyłam w to samo miejsce.

-To było… - zaczęła Emma.

-… Dziwne. – dokończyła Eleonor.

Ja natomiast cały czas miałam w głowie tylko jego wzrok i to, jak chamsko mnie olał. A przecież jeszcze wczoraj świetnie się razem bawiliśmy. Nawet rozmawialiśmy o oświadczynach. Przecież to kompletnie nie ma sensu. Nie miał żadnego powodu żeby ze mną zrywać. No chyba, że to, że nie chciałam się z nim przespać. Nie sądziłam, że naprawdę byłby do tego zdolny. To świadczyłoby o tym, że on się ze mną bawił i kompletnie nic do mnie nie czuł.

 

 

Przez kolejne dwa dni unikałam Nialla jak ognia. Chciałam tylko wrócić do domu i jak najszybciej o tym zapomnieć. O nim i o tym, jak bardzo mnie skrzywdził. Nie widziałam go praktycznie w ogóle, Harry dał mi osobny pokój, w którym mogłam być sama. Większość czasu spędzałam z dziewczynami, albo samotnie. Leżałam w łóżku dłużej niż do południa. Straciłam całkiem apetyt, grzebałam tylko widelcem po talerzu, a później odnosiłam talerz z tą samą ilością jedzenia, z którą go dostawałam. Ciągle płakałam i nie spałam praktycznie w ogóle, przez  co miałam tak wielkie cienie pod oczami, że nie dało się ich niczym zatuszować, więc nosiłam cały czas okulary. Wszyscy unikali rozmów na temat mnie i Nialla. O Joshu też ślad zaginął, a wszyscy zachowywali się, jakby w ogóle go tutaj z nami nie było. Dziewczyny próbowały się czegoś dowiedzieć od swoich chłopaków, ale na marne.

Czułam się, jakby wszyscy wokół mnie wiedzieli coś, czego ja nie wiem.

Czułam się samotna.

Odizolowana.

Zraniona.

 

 

 

Gdy nadszedł dzień powrotu do domu, chłopcy specjalnie tak nas przydzielili do samochodów, żebym mogła być z dala od swojego byłego chłopaka. Pierwszym samochodem jechał Harry, Zayn i Niall. Drugim ja, Emma i Liam, a trzecim Eleanor i Louis. Przez cały dzień w sumie tylko się pakowałam i pospacerowałam trochę po plaży, a wieczorem, jak tylko zaczęło zachodzić słońce, wszyscy zebraliśmy się na parkingu. Gdy tylko wsiadłam do samochodu, od razu położyłam się na tylnym siedzeniu i przykryłam się kocem po szyję, po czym od razu poszłam spać, mając nadzieję, że prześpię całą podróż. Na początku słuchałam trochę o czym mówią Em i Liam, ale gadali same pierdoły, więc w końcu zasnęłam.

 

Obudziłam się, słysząc jakieś rozmowy nade mną, ale nie otwierałam oczu. Nie poczułam żadnego trzęsienia, więc wywnioskowałam, że stoimy w miejscu. Po głosach poznałam Nialla, Zayna i Liama. Szeptali coś i czułam ich wzrok na sobie.

-Jak się trzyma?

-A jak się ma kurwa trzymać idioto.

-Przestań.

-Nie.

-Uspokójcie się, do cholery.

-Chciałem tylko zapytać co z nią.

-Jakbyś z nią nie zerwał to byś wiedział.

-A co innego mogłem zrobić?!

-Nie wiem, kurwa, może pogadać?

-Nie zrozumiałaby tego.

-Mogłeś spróbować.

-Może idioci dacie jej spokój?! Nie widzicie, że ona ledwo się trzyma? Prawie w ogóle nie sypia. Wszystko przez ciebie, i nie zamierzam tego tolerować. Wypad stąd, bo ją obudzicie – usłyszałam jakiś dziewczęcy głos, a chwilę potem kroki, odpalanie silnika i ruszyliśmy.

 

Obudziło mnie lekkie potrząsanie za ramię. Otworzyłam leniwie oczy i podniosłam się do pozycji siedzącej, próbując przyzwyczaić swój wzrok do panującej wokół ciemności. Zobaczyłam uśmiechającą się do mnie delikatnie Emmę.

-Jesteśmy pod twoim domem, kochanie. – powiedziała i pomogła mi wyjść z samochodu.

Liam w tym czasie zaniósł moją walizkę pod drzwi. Pożegnałam się z Emmą, a potem z każdym chłopakiem po kolei, bo wiedziałam, że nie zobaczę ich przez kolejne 2 miesiące. Prawie każdy z nich na odchodne powiedział „Trzymaj się”.

Tylko Niall się ze mną nie pożegnał. Siedział w samochodzie przez cały czas, nawet nie pofatygował się, żeby z niego wyjść. Podeszłam do drzwi i pomachałam wszystkim, starając się, żeby mój uśmiech wyglądał naturalnie, chociaż był wymuszony.

Gdy odjeżdżali popatrzyłam jeszcze do pierwszego samochodu i w tym samym momencie blondyn, siedzący na miejscu pasażera również na mnie spojrzał. Poczułam ucisk w żołądku. Posłałam mu tylko spojrzenie przepełnione bólem i zmęczeniem, po czym weszłam do domu, ciągnąc za sobą walizkę. Z racji tego, że wszyscy spali, wzięłam szybki prysznic i od razu poszłam spać. Zanim to zrobiłam, napisałam jeszcze Emmie smsa, żebyśmy spotkały się jutro i odkładając telefon dostałam jeszcze jednego smsa. Będąc przekonana, że jest od Emmy otworzyłam go szybko, ale zamiast tego na moim telefonie widniała krótka wiadomość.

Jedno słowo, które wywołało u mnie ciarki.

Od: Niall

Przepraszam.

       

NO DOBRA, MACIE.

KOCHAM WAS I W OGÓLE <3

DZIĘKI ZA WSZYSTKIE KOMENTARZE