20 cz II

Usiedliśmy na piasku z dala od imprezy i domu Harrego. W tle słychać było jeszcze stłumiony bas muzyki, ale w tej części plaży byliśmy tylko my, nikt inny się tutaj nie kręcił. W dodatku było bardzo cicho. Jedyny dźwięk, jaki był słyszalny to nasz śmiech. Niall oczywiście robił z siebie idiotę, budując zamek z piasku jak małe dziecko, twierdząc, że będzie moim księciem z bajki, a ja jego księżniczką uwięzioną w wieży.

Słodkie.

Ja natomiast przyglądałam się mu uważnie, ale chwilę później poszłam w stronę morza, pozostawiając go samego ze swoim zamkiem, czego nawet nie zauważył, będąc zbyt zajęty wspominaniem swojego dzieciństwa. Na początku weszłam do wody po kostki i spojrzałam na księżyc w pełni, który świecił nad taflą morza. Uśmiechnęłam się do siebie, widząc jak delikatnie oświetla fale, po czym zdjęłam bluzkę i spodenki, rzucając je na piasek. Zostając w samym stroju kąpielowym, który miałam pod spodem, wskoczyłam do wody.

Po upływie jakiś 15 minut zmęczona wyszłam z wody i chwytając swoje ubrania leżące na piasku do ręki, ruszyłam w stronę blondyna, który leżał na piasku i… spał. Podeszłam do niego i stanęłam nad nim, zakładając ręce na piersi. Krople wody spływały z mojego ciała i włosów na niego, co z pewnością go obudziło, tylko udawał, że go to nie rusza. Rzuciłam więc ubrania obok nas i usiadłam na nim okrakiem, podwijając przy tym jego koszulkę do góry. Oparłam się dłońmi po jego bokach i nachyliłam się, po czym musnęłam delikatnie jego usta swoimi mokrymi wargami. Momentalnie chłopak się uśmiechnął, a sekundę po tym otworzył leniwie oczy.

-Chcę być tak budzony codziennie – wymruczał.

W odpowiedzi uśmiechnęłam się tylko i spojrzałam mu głęboko w oczy, na co on położył dłonie na moich biodrach i przyjrzał mi się dokładnie.

-Jesteś piękna. – szepnął.

Gdy tylko to usłyszałam, poczułam jak moja twarz robi się czerwona jak burak, a ja, nie chcąc by zauważył moje zawstydzenie, spuściłam wzrok i zaczęłam się bawić palcami końcem jego koszulki.

-Spójrz na mnie. – kontynuował.

Pokręciłam tylko głowa i przygryzłam dolna wargę, na co on złapał mnie za podbródek, zmuszając do tego, żebym na niego spojrzała.

-Jesteś piękna, Chloe i chcę, żebyś w to uwierzyła. – powiedział powoli, patrząc mi w oczy, po czym przejechał kciukiem po mojej dolnej wardze i złożył na niej delikatny pocałunek.

Wracając do domu Niall niósł mnie na barana i cały czas się śmiał, mówiąc, że za to poświęcenie wrzuci mnie do basenu. Niestety nie przypuszczałam jednak, że naprawdę to zrobi. Gdy tylko wynurzyłam się z wody, krzyknęłam „JESTEŚ MARTWY!” i cała mokra zaczęłam go gonić. Wiadomo, ze był ode mnie dużo szybszy i wbiegł do domu, zanim jeszcze zdążyłam wydostać się z wody. Pobiegłam za nim i zaraz wbiegłam do naszego pokoju, będąc pewna, że tam jest. Jednak gdy tylko otworzyłam drzwi i zapaliłam światło, nikogo nie było w środku. Weszłam nieco dalej i po sekundzie krzyknęłam przestraszona, czując jego dłonie na swojej talii. Szybko obrócił mnie przodem do siebie i zaczął całować, zanim zdążyłam wydusić z siebie jakiekolwiek słowo. Zaśmiałam się przez pocałunek, przysuwając się do niego, na co on uniósł delikatnie moje biodra w górę, pozwalając mi opleść go nogami w pasie. Wsunął język do moich ust, całując mnie coraz zachłanniej, zamknął drzwi nogą i zaczął iść, podtrzymując mnie żebym nie spadła. Już po chwili opadłam na miękki materac, a Niall nachylił się nade mną i delikatnie przejechał palcami wzdłuż mojego ciała, obserwując mnie dokładnie. Po chwili znów zaczął mnie całować. Obrócił mną tak, że teraz ja byłam na górze i opadłam na niego, przyciskając swoje ciało do niego. Ścisnęłam jego koszulkę w dłoniach, po czym ściągnęłam mu ja. Temperatura w pokoju się zwiększyła, a ja poczułam ogromną chęć większej bliskości między nami. Niall położył dłonie na moich pośladkach i ścisnął je, powodując, że zajęczałam mu w usta, co nabuzowało go jeszcze bardziej i jednym szybkim ruchem ściągnął mi bluzkę, badając jedocześnie językiem wnętrze moich ust.

I wtedy w mojej głowie zapaliła się czerwona lampka.

W sekundzie przypomniałam sobie słowa Josha.

Nie startuj do niego, bo w życiu nie będzie cię chciał. A nawet jeśli, to i tak zostawi cię zaraz po tym, jak się z tobą zabawi. 

I tą nieszczęsną trasę koncertową, o której nawet mi nie powiedział.

Automatycznie odepchnęłam Nialla od siebie, chyba trochę za mocno. Chłopak uniósł ręce w górę.

-Spokojnie Chloe, jeżeli nie chcesz to w porządku. – powiedział, patrząc na mnie łagodnie.

Zeszłam z niego i usiadłam naprzeciwko, walcząc z uczuciami wewnątrz mojej głowy. Podciągnęłam kolana pod brodę i patrzyłam ciągle na swoje stopy.

Niall spojrzał na mnie z troską.

-Chloe? Chloe… Przepraszam, ja… Nie chciałem cię do niczego zmuszać. Przepraszam jeśli cię zraniłem. – wyszeptał ostrożnie, wyciągając ręce, żeby mnie przytulić, ale odsunęłam się.

-Chcesz mnie wykorzystać. – wychrypiałam ledwo słyszalnie, wciąż unikając jego wzroku. Wiedziałam, że jak tylko na niego spojrzę, to wybuchnę i zacznę płakać jak małe dziecko.

-Co? Nie zrobiłbym ci tego, przecież wiesz… - szepnął.

Zmusiłam się na odwagę i z trudem podniosłam wzrok, patrząc mu w oczy. Zamrugałam parę razy, pozwalając, by kilka łez spłynęło po moich policzkach. Przełknęłam ślinę.

-Kochanie, nie płacz… - zaczął, ale mu przerwałam.

-Twój przyjaciel powiedział mi, że jak tylko mnie przelecisz, to mnie zostawisz. W ogóle nic do mnie nie czujesz, chcesz mnie tylko wykorzystać. – mówiąc to straciłam kompletnie panowanie nad swoim płaczem – Poza tym, Niall kiedy niby zamierzałeś mi powiedzieć że wyjeżdżasz na 2 miesiące, co? Może w dzień wyjazdu? Albo może w ogóle byś mi tego nie powiedział? Może faktycznie twój plan polegał na zaliczeniu kolejnej dziewczyny, a potem zostawienia jej zranionej na pastwę losu? – ostatnie słowo prawie wykrzyczałam, po czym po prostu wstałam i wyszłam z pokoju, zostawiając oszołomionego Nialla samego, który krzyczał jeszcze za mną, ale nie gonił mnie.

Poszłam na plażę przed domem i usiadłam na piasku, dając upust wszystkim swoim emocjom. Zaczęłam płakać jak małe dziecko, nie przejmując się swoim rozmytym makijażem i podkrążonymi oczami. Nie wiedziałam nawet co mam o tym wszystkim myśleć. Nie wiedziałam już co jest prawdą, a co nie. O co tak naprawdę chodzi Niallowi i czy serio jestem tylko jego kolejną zabawką?

Miałam ochotę umrzeć. Tu i teraz.

Zniknąć.

Po prostu zniknąć.

Jednak zamiast zniknięcia, siedziałam na plaży ponad godzinę, dopóki nie dołączył do mnie Niall, siadając obok. Nawet na niego nie spojrzałam i zarówno on jak i ja siedzieliśmy w ciszy przez kilkanaście minut, wpatrując się w księżyc. Byłam przekonana, że chciał mi to wszystko wytłumaczyć, tylko nie wiedział jak dobrać słowa. Właśnie tego potrzebowałam teraz. Wyjaśnienia. Bo ja zwyczajnie pogubiłam się we własnych myślach.

-Chyba powinniśmy sobie zrobić przerwę.- powiedział cicho, wciąż patrząc przed siebie.

Zamarłam.

Zapomniałam jak się oddycha.

Czy on właśnie…?

W jednej chwili miałam wrażenie, że czas się zatrzymał a ja zostałam wepchnięta do jakiejś wielkiej, ciemnej przepaści. Zamrugałam parę razy, próbując się uspokoić, chociaż moje serce waliło tak mocno, że miałam wrażenie, że zaraz przebije mi skórę. Niekontrolowanie zaczęłam się trząść, a po chwili spojrzałam na Nialla, nie wierząc, że właśnie to powiedział. Znów łzy napłynęły mi do oczu.

-Dla.. Dlaczego? – zapytałam, próbując się nie rozpłakać na nowo.

-Nie pytaj, Chloe. Proszę. – powiedział, wciąż na mnie nie patrząc – Po prostu dajmy sobie trochę przestrzeni.

-Przestrzeni? – zapytałam ironicznie, czując jak głos mi się łamie. – Czyli to prawda? To… to co mówiłam… To co Josh mówił… - dodałam szeptem.

Niall z trudem przełknął ślinę i nie odpowiedział mi. Mało tego, on nawet na mnie nie spojrzał, więc nie mogłam odczytać żadnych emocji z jego twarzy.

To zabolało najbardziej. Sprawił mi taki ból, że niemal czułam, jak moje serce zostało rozerwane na miliony malutkich kawałeczków. Po prostu mnie porzucił, nie wytłumaczywszy mi niczego. Niczego. To było dużo gorsze od wszystkiego, czym mógł mnie zranić Josh.

Spojrzałam na niego ostatni raz, pociągnęłam nosem i bez słowa wstałam, po czym szybko poszłam do willi Harrego. Odwróciłam się jeszcze, ale Niall wciąż siedział w tym samym miejscu i wpatrywał się w ten sam punkt przed sobą.

W jednej chwili straciłam chęć życia. Nie miałam ochoty nic zjeść, nie miałam ochoty nawet wzięcia prysznica. Wzięłam kołdrę i położyłam się na kanapie w salonie, chcąc być jak najdalej osoby, która tak bardzo mnie zraniła.

Osoby, którą równocześnie nienawidziłam, ale i kochałam.

Nie chciałam widzieć jak przychodzi do domu, więc starałam się jak najszybciej zasnąć. Jednak zanim udało mi się to zrobić, dostałam smsa.

    

Od: Josh

Kto by pomyślał, że udało mi się ciebie zniszczyć, nic nie robiąc.

Nie sądziłem, że pójdzie tak łatwo.

 ___

Nie spodziewaliście się tego, co?