Fourteen

Oparłam brodę na ręce i delikatnie przygryzłam najmniejszy palec. Siedziałam z Emmą na kanapie w salonie i od jakiś 20 minut patrzyłyśmy bez słowa na ogromny bukiet róż, stojący na stoliku przed nami. Przyjaciółka, jak do niej zadzwoniłam wczoraj, nie chciała mi uwierzyć, że Niall zdobyłby się na taki gest, ale odkąd weszła do mojego domu pół godziny temu, nie powiedziała ani słowa, tylko cały czas wpatrywała się w kwiaty z opadniętą szczęką. Była w szoku. Zresztą ja tak samo. W ogóle nie mogłam uwierzyć, że to on. Myślałam, że ktoś sobie robi ze mnie jaja, albo się pod niego podszywa. Miałam wątpliwości, czy powinnam się pojawić na Harley Street 38. Nie byłam pewna czego się spodziewać. Ale z drugiej strony, przecież chciałam go przeprosić, tak? Miałam idealną okazję. Na samą myśl o spotkaniu z nim, sam na sam, w nocy (chociaż 21:00 to nie noc, ale jest już ciemno) robiło mi się słabo.

Spojrzałam na Emmę, a ta ocknęła się z półgodzinnego transu i zaczęła mówić:

-No dobra. Do spotkania masz jeszcze – spojrzała na zegarek – 6 godzin i 23 minuty. Musimy cię zrobić na bóstwo.

W tej chwili się jej przestraszyłam. Spojrzałam nieufnie na Emmę, która miała minę, jakby właśnie dostała nową zabawkę, na której może się wyżyć.

-Spokojnie. 6 godzin to dużo. A ja jeszcze nie wiem czy w ogóle pójdę.

-Oszalałaś? Oczywiście, że pójdziesz! Biedny Niall będzie na ciebie czekał… To jedyna szansa, żebyście się pogodzili.

-No wiem. Ale się boję.

-Czego?

-A jeśli znowu się pokłócimy?

-Chloe. Wszystko będzie dobrze. Poważnie. Nawet się za ciebie pomodlę.

Pokiwała energicznie głową.

-No dobra.

Nie byłam przekonana. Spojrzałam na Emmę i w jej oczach ujrzałam jedynie pewność siebie. W przeciwieństwie do mnie uśmiechała się szeroko. Przeniosłam wzrok na bukiet róż i w tym momencie wszystkie moje wątpliwości zostały rozwiane. Pójdę. Muszę iść.

-Ok. Zrób mnie na bóstwo.

Uśmiechnęłam się szeroko do przyjaciółki i pociągnęłam ją za rękę do swojego pokoju.

Stałam jedną przecznicę dalej i wpatrywałam się w telefon, czekając aż godzina z 20:59 zamieni się w 21:00. Nerwowo tupałam obcasem w beton. Było podejrzanie cicho. Za cicho. Emma chyba trochę przesadziła z robieniem mnie na bóstwo. Miałam koka spiętego w artystyczny nieład, gorsetowy top w kwiatki schowany w rozkloszowaną, czarną spódnicę i sweterek. Na szczęście udało mi się przekonać  przyjaciółkę do butów na niskim obcasie i lekki, naturalny makijaż. Stresowałam się, głównie tym, że nie wiedziałam czego się spodziewać. Razem z momentem, gdy wybiła 21:00, otrzymałam smsa.

Od: Emma

Powodzenia! ;)

Uśmiechnęłam się do siebie, schowałam telefon i wyszłam zza zakrętu na Harley Street. Było tak cicho, że słyszałam jedynie stukot obcasów i własny oddech. Przemierzałam stare budynki, głównie kamienice, licząc sobie cicho numery.

-10…28…34…38.

Stanęłam przed starą kamienicą, ale nikogo nie było w pobliżu. Rozejrzałam się, zdezorientowana. Było cicho… i pusto. To jakiś żart? Pomyślałam i poczułam ukłucie w sercu. Chciało mi się płakać. Wystawił mnie. Jeszcze raz spojrzałam na numer budynku, ale wszystko się zgadzało, a Nialla nigdzie nie było. Robił sobie ze mnie jaja. No bo po co miałby zabierać mnie do takiego miejsca? Zrezygnowana i smutna odwróciłam się na pięcie i już miałam zawrócić w stronę swojego domu, gdy usłyszałam cichy, chrypliwy głos.

-Ty jesteś Chloe?

Spojrzałam w stronę, skąd dobiegał głos, ale nie mogłam zidentyfikować osoby, do której należał. Wiedziałam, że ta osoba stała w oknie kamienicy nr 38, podeszłam bliżej i zmrużyłam oczy. Była to starsza kobieta, która uśmiechała się do mnie i cierpliwie czekała na odpowiedź.

-Ym, tak. O co chodzi?

-Skarbie, wejdź do środka. Zaraz tam zejdę.

Mówiła tak powoli i spokojnie. Nie wiedząc kompletnie co jest grane, weszłam do budynku i po jakiś 10 sekundach zobaczyłam światło starej windy, zjeżdżającej na parter. Podeszłam do niej, otworzyłam drzwi i ujrzałam tą samą staruszkę. Kobieta przywołała mnie do siebie ręką, więc weszłam do środka i obserwowałam, jak nieznajoma trzęsącą dłonią kliknęła guziczek z napisem 13+ i uśmiechnęła się do mnie.

-Jesteś ładniejsza, niż myślałam.

O co chodzi?

-Dziękuję.

Spojrzałam niepewnie na kobietę, a ta w ostatnim momencie wyszła z windy i zamknęła drzwi, zanim ta ruszyła. Pomachała mi, a ja popatrzyłam na nią zaskoczona. Rozejrzałam się wokół, ale w środku nawet nie było lustra. Winda gwałtownie ruszyła a ja złapałam się rękami ścian. Boże.

Ta winda ma chyba ze sto lat. Pewnie zaraz się urwie. 

Z racji tego, że nie pozostało mi nic innego, jak tylko czekać patrzyłam ze zniecierpliwieniem i nieufnością na mały ekranik, pokazujący mijane piętra. Gdy winda dotarła na piętro 13+, otworzyłam drzwi (oczywiście nie były automatyczne) i wyszłam na zewnątrz, ale wokół mnie było ciemno. Tak jakbym stała w jakimś ciemnym pokoiku 2x2. Poczułam chłodny wiatr i spojrzałam w górę, a moim oczom ukazało się rozgwieżdżone niebo. No tak, tylko że bez dachu. Gdy mój wzrok przyzwyczaił się do ciemności, zauważyłam przede mną małe schodki, więc wyszłam po nich w górę i zorientowałam się, że jestem na dachu. Przeniosłam wzrok z gwiazd na horyzont przed sobą i zamarłam. Na całym dachu były setki małych świeczek, które wyglądały zupełnie tak samo jak gwiazdy nade mną. Gdzieniegdzie widziałam też płatki róż, porozrzucane wokół. Na samym środku dachu leżały dwie poduszki. Przygryzłam dolną wargę. Całość dawała niesamowity efekt, a ja poczułam się jak w bajce. Ale brakowało księcia. Nialla nigdzie nie było. Rozejrzałam się i powolnym krokiem ruszyłam w stronę poduszek. Patrzyłam na świeczki i szłam po płatkach róż, jakbym była jakąś księżniczką. Zaśmiałam się cicho do siebie, nie mogąc uwierzyć, że on to wszystko zrobił dla mnie. Doszłam do barierki na końcu dachu i zaparło mi dech w piersi. Widok stamtąd był przepiękny! Kto by pomyślał, że z tak starej kamienicy można zobaczyć całą panoramę Londynu. Wiatr najprawdopodobniej rozwalił mi całą fryzurę, ale nie przejmowałam się tym. Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech, wdychając kojący zapach róż, gdy usłyszałam delikatny dźwięk gitary, a chwilę później cichy śpiew.

You'll never love yourself half as much as I love you.

Otworzyłam oczy i poczułam, jak moje serce gwałtownie przyspieszyło, jednak nie miałam odwagi się odwrócić.

You'll never treat yourself right, darlin' but I want you to.

Wsłuchiwałam się w lekko seksownie zachrypnięty głos i ciarki przeszły mi po plecach. Słyszałam jego głos coraz wyraźniej. 

If I let you know, I'm here for you, maybe you'll love yourself,

Like I love you. Ooh..

Odwróciłam się i spojrzałam na Nialla. Stał przede mną z gitarą w ręce i uśmiechnął się, gdy tylko mnie zobaczył. Śpiewał z takim… zaangażowaniem. Był taki idealny. Czy ja się zakochałam?

I've just let these little things slip out of my mouth.

But if it's true. it's you… 

Zrobił krok w moją stronę powolnym ruchem, a ja kompletnie zatraciłam się w jego śpiewie. 

it's you they add up to. 

Uśmiechnęłam się do niego i poczułam, jak robię się czerwona. Ugrh, te wszystkie słowa były takie… Prawdziwe. Niall spojrzał mi w oczy. 

I'm in love with you…

And all your little things. 

Co? Czy on właśnie wyznał mi miłość? Patrzyłam na niego zawstydzona, ale on był jeszcze bardziej zawstydzony ode mnie. Patrzył na mnie niepewnie, jakby sam nie wiedział, czy dobrze zrobił. Awwww, był taki słodki, kiedy się krępował. Po krótkiej chwili patrzenia sobie w oczy w ciszy, odłożył gitarę i podszedł do mnie.

-Przepraszam Chloe.

Mówił szczerze, widziałam to. Przełknęłam ślinę.

-Ja też. Wiem, że zachowywałam się jak idiotka. Ja po prostu… Chyba za dużo myślę.

Uśmiechnęłam się, a on zaśmiał się cicho i wyciągnął do mnie ręce.

-Chodź tu.

Jak na zawołanie podeszłam i wtuliłam się mocno w niego. Wdychając jego perfumy, miałam wrażenie że zaraz zemdleję.

-Słuchaj, Chloe. Naprawdę zrobiłem to wszystko dla twojego dobra. Nie wiesz jak to jest, gdy nie możesz wrócić do domu, bo na podjeździe stoi 10 pojazdów wypchanych paparazzi, którzy nie pozwolą ci przejść, dopóki nie dostaną czego chcą. W takich sytuacjach musisz spać w samochodzie gdzieś na poboczu albo u kumpla. Kontrolują każdy twój ruch, często robią jakieś fałszywe plotki z czegoś wyrwanego z kontekstu. I przepraszam, że cię pocałowałem. Chyba po prostu nie mogłem się powstrzymać.

Uśmiechnął się, a ja pokiwałam głową na znak, że rozumiem. Po chwili ciszy znów się odezwałam:

-Zrobiłeś to wszystko dla mnie? – spojrzałam mu w oczy a on przytaknął – Czemu akurat to miejsce?

-Chciałem zabrać cię tutaj już wcześniej. Pierwszy raz przyszedłem tutaj po przesłuchaniu w X Factor. Mam sentyment do tego dachu. Niewiele osób wie o tym miejscu. Często tutaj komponuję, przychodzę, żeby pomyśleć. Albo chociaż popatrzeć na ten piękny widok.

Oboje zerknęliśmy na panoramę Londynu. Naprawdę wyglądało to pięknie. Błagam, żeby tylko nie okazało się, że to sen. Ale pozostaje jeszcze kwestia piosenki. Czy on naprawdę mnie kocha? Czy to tylko słowa, które nie mają dla niego większego znaczenia?

-Wiem o czym myślisz. – odezwał się. – To było prawdziwe. Ja… Nie wiem co do ciebie czuję, nie jestem dobry w okazywaniu uczuć i tak dalej. Ja nawet nie wiem czym jest miłość, ale jeśli pozwolisz, to chciałbym…

Stanęłam na palcach i delikatnie złączyłam nasze usta, zmuszając go do tego, żeby się zamknął. Poczułam te głupie motylki w brzuchu, które mają ADHD i stwierdziłam, że ja też coś do niego czuję. Położyłam dłonie na jego karku i pogłębiłam pocałunek. Robił to z taką delikatnością, jakby bał się, że mnie skrzywdzi, albo nagle zniknę. Gdy oderwaliśmy się od siebie, uśmiechnął się.

-… Chciałbym spróbować.

_____

Kocham was no, dziękuję za wszystkie komnetarze <3

Myślałam, że rozdział wyjdzie mi fajniejszy, a wyszedł mi źle. 

Mam teraz brak weny, więc musicie chwilę poczekać na kolejny, ale dawajcie 25 komentarzy :D

Przepraszam , że tak wszystko przyspieszyłam :/ 
* Tekst z piosenki Little Things