Sixteen

Cicho przekręciłam klucz w drzwiach i weszłam na palcach do domu, starając się nikogo nie obudzić. Rozejrzałam się po salonie, kuchni, zerknęłam jeszcze na wielki, brązowy zegar, który wisiał nad kuchenką gazową i widząc, że jest dopiero po 6 rano, cicho wyszłam po schodach. Na szczęście obeszło się bez żadnego skrzypienia. Szybko wślizgnęłam się do swojego pokoju, zamknęłam drzwi i odwróciłam się w stronę łóżka, gdy zobaczyłam na nim siedzącą Ann w szlafroku. Wydałam z siebie niekontrolowany krzyk i zatkałam usta dłonią.

-Gdzie ty do cholery byłaś?

-Ja. Uhm. U Emmy.

-Nie kłam, Chloe. Nie wracałabyś tak wcześnie od Emmy. Nie wiem co się z tobą dzieje, ale już któryś raz nie wracasz do domu na noc, niepokoi mnie to. Masz jakiegoś chłopaka, czy coś? Wykorzystuje cię?

-Co? Nie! Nawet tak nie mów Ann.

-Mam nadzieję, że nie zrobiłaś z siebie jakiejś małej dziwki. – wstała, spojrzała na mnie jeszcze, po czym wyszła.

Zmarszczyłam brwi, nie będąc pewna czy się nie przesłyszałam. Czy ona oszalała? Jak w ogóle mogła tak pomyśleć? Bosko. Własna siostra ma mnie za dziwkę, a własny chłopak nie chce przyznać się do tego, że jest ze mną w związku. Cudownie. Sięgnęłam po telefon i oprócz 10 nieodebranych połączeń od Ann, miałam również smsa od Emmy.

Od: Emma

Nie wiem gdzie jesteś, ale twoja siostra do mnie dzwoniła i masz przerąbane.

Westchnęłam ciężko i rzuciłam się na łóżko. Położyłam telefon na szafce nocnej, podłożyłam ręce pod głowę i spojrzałam w sufit. To wszystko dzieje się zbyt szybko i coś czuję, że będą z tego kłopoty. Odwróciłam głowę na prawo i zobaczyłam jakąś jasno niebieską kopertę na poduszce. Sięgnęłam po nią i odczytałam napis „Chloe”. Przygryzłam dolną wargę, podniosłam się do pozycji siedzącej i czym prędzej otworzyłam kopertę. Wyciągnęłam z niej jeden, błyszczący bilet VIP na koncert One Direction dziś wieczorem. Mimowolnie uśmiechnęłam się do siebie i przejechałam opuszkami palców po mieniących się napisach. Ostrożnie włożyłam bilet do koperty i odłożyłam na półkę, po czym sięgnęłam po laptopa i położyłam go sobie na kolanach. Rutynowo sprawdziłam portale plotkarskie, czy czasem gdzieś nie przeciekło moje zdjęcie, ale było czysto, a wszędzie pisali tylko o Justinie i Selenie. Włączyłam więc facebooka i nie zdążyłam się nawet rozejrzeć, gdy dostałam wiadomość.

Emma: Masz bilet?

Uśmiechnęłam się na samą myśl o pójściu na koncert z przyjaciółką.

Ja: Tak. Już się nie mogę doczekać! ;)

Emma : Ja też! Czuję, że będzie bosko. Tylko znowu nie mam się w co ubrać. Nieważne. Gdzieś ty była całą noc?!

Ja: Na plaży.

Emma: Jak to na plaży? Z Niallem?

Ja: Taak… Jakoś tak wyszło że zasnęłam i obudziłam się rano na plaży.

Emma: Pieprzyliście się na plaży?!

Ja: CO?! Hahahahahhahaha nie, no coś ty!

Emma: Boże, Chloe. Nie poznaję cię! :D Ann odchodziła od zmysłów.

Ja: Tak wiem. Spotkałam ją rano na swoim łóżku.

Fakt, że nazwała mnie małą dziwką zdecydowałam się ominąć. Popisałam jeszcze chwilę z przyjaciółką, po czym włączyłam sobie głośno muzykę i znów otworzyłam szafę w poszukiwaniu czegoś godnego koncertu 1D. Tym razem byłam definitywnie zdana na siebie, a do szafy siostry wolałam się więcej nie zbliżać. Zdecydowałam się w końcu na coś bardziej wygodnego i wybrałam koszulkę z symbolem Chanel i szorty w aztecki wzór. Usłyszałam dźwięk nadchodzącego smsa i spojrzałam na wyświetlacz telefonu.

Od: Niall

Dostałaś bilet? ;) Mam nadzieję że się zobaczymy wieczorem ;*

Odpisałam mu krótkie „Jasne” i odłożyłam telefon, po czym poszłam na obiad.

Dokładnie o 19:30 pod mój dom podjechał duży czarny samochód z przyciemnianymi szybami. Z racji tego, że chłopcy nie mogli po nas przyjechać z przyczyn oczywistych, w zamian wysłali po nas ochroniarza. Złapałam w biegu torebkę i wyszłam z domu, krzycząc „Wychodzę!”. Jakiś wielki facet ubrany cały na czarno otworzył mi tylne drzwi i poczekał, aż spokojnie wsiądę, po czym je zamknął i sam usiadł za kierownicą. Usiadłam na siedzeniu obok Emmy, która chyba miała owsiki i nie mogła wysiedzieć na miejscu z podniecenia, przewróciłam oczami i zaśmiałam się. Jednak mina mi zrzedła, gdy zobaczyłam strój Emmy. Miała na sobie śliczną białą sukienkę z koronką. Od razu pożałowałam, że postawiłam na coś bardziej „wygodnego”. Wyglądałam przy niej jak idiotka. Jęknęłam cicho pod nosem i teraz ja zaczęłam mieć owsiki, tyle że z nerwów.

Już po chwili podjechaliśmy pod halę, pod którą stał tłum dziewczyn i chłopców, skaczących i piszczących bez sensu do zamkniętych, ogromnych drzwi. My jednak ominęliśmy ich i nasz kierowca wjechał za budynek, wcześniej będąc sprawdzany, czy aby nie próbuje przemycić napalone fanki. Zaparkował, spojrzał w lusterko, wyraźnie wyczekując, aż wysiądziemy. Cóż, w ogóle się nie odzywał i był trochę niemiły w swoich gestach. Dziwny facet. Wysiadłyśmy z samochodu, rozejrzałyśmy się jeszcze, po czym jakaś blondynka wręczyła nam smycze z identyfikatorami.

-Załóżcie to, inaczej nigdzie was nie wpuszczą. Chłopcy mówili, żebyście od razu poszły na trybuny, a zobaczycie się za kulisami po koncercie – oznajmiła, uśmiechnęła się serdecznie i odeszła, stukając obcasami.

Uśmiechnęłam się szeroko do Emmy, założyłam identyfikator i łapiąc przyjaciółkę za rękę, ruszyłyśmy wspólnie na halę. W środku jeszcze nikogo nie było, stałyśmy same w tak ogromnym pomieszczeniu, a co jakiś czas ktoś z obsługi przebiegał cicho z mikrofonem, czy innym gadżetem. Rozejrzałyśmy się po tej przestrzeni i spojrzałyśmy na ogromne drzwi, za którymi słychać było stłumione krzyki i piski radości. Ruszyłyśmy w stronę naszych miejsc, gdy nagle usłyszałyśmy jakieś stłumione odliczanie, pochodzące z zewnątrz.

-3…

Spojrzałam na Emmę, marszcząc brwi.

-2…

Przyjaciółka wzruszyła ramionami i pociągnęła mnie za rękę do sektora vip.

-1…

Zerknęłam na drzwi i sekundę później otworzyły się one z hukiem, a na halę biegł tłum ludzi, taranujących się nawzajem. Odruchowo się cofnęłam i po chwili usiadłam na miejscu, obserwując gonitwę dziewczyn, które wyglądały, jakby właśnie spełniały swoje największe marzenia. Spojrzałam na przyjaciółkę.

-Ekstra, nie? Już się nie mogę doczekać aż wystąpią! – pisnęła.

Emma trzymała mnie kurczowo za rękę, odkąd usłyszałyśmy pierwsze dźwięki piosenki More Than This. Wiedziałam, że to jej ulubiona piosenka. Zerknęłam na nią i uśmiechnęłam się do siebie, widząc jak wpatrzona jest w Liama z przejęciem. Przeniosłam wzrok na scenę i sama wróciłam do ciągłego obserwowania Nialla. Muszę przyznać, że byłam zazdrosna za każdym razem, gdy podchodził do jakiejś fanki, posyłał jej buziaka, czy coś w tym stylu. Chwilami też spoglądał w naszą stronę i puszczał mi oczko, albo po prostu się uśmiechał, co oczywiście odwzajemniałam. Jednak nagle Liam zabrał głos, czym zmusił mnie do odwrócenia wzroku od blondyna.

-Słuchajcie. Jest tu pewna wspaniała dziewczyna, którą chciałbym się wam pochwalić. – powiedział, a Emma mocniej ścisnęła moją dłoń i zerknęła na mnie z przerażeniem. Zdziwiona patrzyłam na Liama, zastanawiając się co on właściwie robi.

-Jest naprawdę wspaniała – spojrzał na Emmę – mam nadzieję że pokochacie ją tak ja ją pokochałem.

Uśmiechnął się do niej, a ja w tym momencie zazdrościłam przyjaciółce, że ma takiego chłopaka.

-Panie i panowie. Emma McCain! – zaśmiał się i wskazał ręką na blondynkę.

Dziewczyna rozluźniła uścisk mojej dłoni i wstała, po czym zaczęła machać wszystkim dookoła, a ja z ciekawości spojrzałam na Nialla, który siedział na schodkach wraz z resztą zespołu i ewidentnie nie czuł potrzeby zrobienia podobnego gestu. Ukłuło mnie serce. Tak, zabolało to, że nie chciał się do mnie przyznać, naprawdę. Myślałam, że jest bardziej inteligentny, a on najwyraźniej ma wszystko gdzieś, a ja jestem tylko jego kolejną zabawką na tydzień.

Po koncercie odczekałyśmy chwilę, aż tłum trochę się przerzedzi i ruszyłyśmy w stronę kulisów. Ja szłam smutna, a Emma podskakiwała i uśmiechała się szeroko do wszystkich. Parę dziewczyn nawet złapało ją po drodze i chciały zrobić sobie z nią zdjęcia. I znowu ukłucie. Nie to, że jej zazdrościłam i chciałabym być na jej miejscu. Cieszę się z jej szczęścia. Ale boli mnie zachowanie Nialla.

Weszłyśmy za kulisy i przyjaciółka opuściła mnie, biegnąc do garderoby swojego ukochanego, a ja zostałam sama. Rozejrzałam się i ktoś skierował mnie do garderoby Nialla. Zapukałam cicho i nie słysząc żadnej odpowiedzi, chwyciłam za klamkę w celu otworzenia drzwi, gdy nagle z rozmachem ktoś zrobił to za mnie, tyle że od wewnątrz i dostałam drzwiami w nos. Syknęłam pod nosem i złapałam się za niego, ale na szczęście nie krwawiłam. Podniosłam wzrok w celu zidentyfikowania sprawcy i widząc chłopaka stojącego przede mną, otworzyłam szeroko oczy ze zdziwienia.

-Josh?

 

 

Teraz rzadko będę cokolwiek pisać, bo muszę poprawiać oceny, wiecie o co chodzi :)

Poza tym naprawdę nie mam do tego głowy ostatnio. 

Musicie być cierpliwi.

Będę wdzięczna za wszystkie komentarze. Naprawdę uwelbiam je czytać :D